گام به گام صدای روز ۲۵ بهمن میاید، به اولین سالگرد آن روزهای غم و گریه و ضجه و حماسه، آن آخرین روزهایی که هنوز در خیابانها حضور داشتیم و هنوز امیدوارانه چشم بر حاکمیت داشتیم تا شاید تغییر کند، تا شاید تغییر دهد و کمر به ترمیم همه ویرانیهایی ببندد که هشت ماه لایه لایه بر آن افزوده بود، ویرانیهایی که بیش از آنکه مردم را هدف داشته باشد ریشههای خودشان را هدف داشت.

۲۵ بهمن اولین سالگرد شهادت محمد مختاری و صانع ژاله است، دو عزیزی که شهید شدند و حاکمیت حتا بر پیکر و هویّتشان هم راهم نکرد، که حتا به رسم مسبوق انکارشان هم نکرد؛ تغییرشان داد، به سراغ خانوادههای داغدارشان رفت و با تهدید و ارعاب، جاهلانه دست به بر باد دادن این آخرین جلوههای اخلاق خویش داد، تمام ابزارهای خود را بکار گرفت تا از آنها چهرهای بیافریند که نیستند، که نبودند، که وقتی مکرشان برملا شد باز هم اصرار کردند و جلوههای جدیدی از شنات و بی شرافتی نشان دادند که انسان حیران میماند که اینها چه هستند (۱).
۲۵ بهمن نزدیک است، روزی که یک نقطه تغییر بزرگ بود؛ حاکمیت کاملا نقاب افکند و چهره هویدا کرد، رهبران را در حصر کرد و آخرین فعالین را اخراج و زندانی و منزوی کرد تا به خیال خود ستون حاکمیت استبدادی خود را استوار کرده باشد. بر ماست که نشان دهیم که این خانه بر آب است و مقاومت این ستون بر باد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر