روزی که امام را متفاوت آوردند

امروز امام را آوردند، متفاوت، بر دستان نظامیان، در میان سلام نظامی نظامیان، با هواپیمای ایران ایر و از همه مهمتر به خواست نظامیان.

اما امام یکبار، قبلا ها، حدود ۳۲ سال قبل خودش آماده بود، با پاهای خودش، سوار بر ایرفرانس و دست در درست خلبان فرانسوی آن، در میان یارانی که امروز منزوی اند، اگر اعدام نشده باشند، تبعید نشده باشند یا به مرگ‌های مشکوک در نگذشته باشند. آن‌روز امام در میان خوشامد نظامی نظامیان نیامد که بوی تن دریای بی‌ شما مردم آمد، در میان هزاران هزار گل سرخی که هر کدام به نشانه یک شهید در خیابان‌ها گذشته بودند.

امروز امام را آوردند و مستقیم به مجلس بزرگان بردنش، به مکانی که در آن وزیر نشسته بود و بر دیوار عکس‌های خودش را آویخته بودند، به جایی‌ که جای هر کسی‌ نبود، امام امروز مستقیم در حالیکه در قابی‌ ثابت و چهره‌ای بشا‌ش تصویر شده بود میهمان جایی‌ بود که قبلا نبود، به روالی که رسم این روزهای کشور است، سابق بر این آن‌روز‌ها که امام خود و به اراده خود آمد داستان به این شکل نبود؛ میزبان مجلسی شد که میزبانان‌اش مردم بودند و زمینی‌ که در خود هزاران شهید داشت، مکانش بهشت زهرا بود و حلقه محاط‌اش مردم. 

امروز امام را آوردند، به رسم این روزهای کشور، به روشی‌ که امروز بزرگان درجه یک و دو میپسندند، بر دیوار‌ها عکس خود و بر گرداگرد خود خواص ثناگو، استقبال کنندگان هم نه مردم مشتاق و واقعا در فضایی خودجوش که در میان نظامیان به خط و نظم. این امام را امروز آوردند تا مشت محکمی زده باشند بر دهان کسانی‌ که روایتی متفاوت از امام داشتند، کسانی‌ که تک تک چهره‌هایش از عکس‌های یادگار آن‌روز‌ها پاک شد و دانه به دانه از کتاب‌ها روایت‌شان حذف. امامی را آوردند که از دیدن عکس خود بر اسکناس بر خود میبالد و از ثناگویی جماعت و حتا امام زمان نامیدن‌اش قند در دلش آب میشود.