در باب آداب فاحشگی

حکایت است که در زمان‌های قدیم، وقتی‌ فضای شهر‌ها از آرامش دور میشد و علائم جنگ و کشتار مشاهده میشد، فاحشه‌ها اولین گروهی بودند که آن علائم را درک میکردند و قصد مهاجرت میکردند. استدلال‌شان این بود جنگ کار مردان است و نتیجه جنگ، چه برنده و چه بازنده کم شدن مشتری است، پس باید به سمتی‌ رفت که بتوان ارتزاق نمود.

مشاهده شرایط امروز ایران و فضای در جریان مابین گروه‌ها و شخصیت‌های مختلف نشان میدهد که از آن زمان‌ها تا الان چیز زیادی تغییر نکرده است: شخصیت‌هایی‌ که به محض اینکه بوی تغییر شرایط را حس میکنند تغییر روش و حتا هویت میدهند و از یک اردوگاه و به اردوگاه دیگر مهاجرت میکنند، حرف‌های دیروز‌شان را تکذیب میکنند و بگونه باز تفسیر میکنند تا توجیه کننده حرف امروز‌شان باشد. و طنز ماجرا‌ این است که ابایی ندارند اگر هفته‌ای دوبار، بر اساس نیاز روز، این بازی را تکرار کنند. 

به هر حال، تغییر اگر قاعده مند باشد و هدفش اصلاح یک نقیصه، یا یک مصلحت باشد، با چشم باز انجام شود و شرایط لحاظ شود البته ارزشمند است و شایسته تقدیر، ولی‌ آنچه که در امروز سیاست آقایان میشود که امروز فلان حرف را بزنند و ۲۴ بعد تکذیب‌اش کنند و به نحوی توجیه‌اش کنند تا اسباب آرامش خاطر اربابان‌شان شود و جایگاه‌شان محفوظ بماند، این همان است که مقصود نظر این متن است. 

پینوشت ۱: منظور متن نسبت دادن فاحشه، یا هیچ لقبی به هیچ فردی نیست، چرا که بی‌ ادبی‌ به طرفین است. 

پینوشت ۲: هر گونه مشابهت متن به تغییر موضع چند باره بعضی‌ از بزرگان و نام آوران جناح موسوم به اصولگرا، در هفته اخیر کاملا تصادفی است.