یکی از معضلات دوران اصلاحات اول*، توزیع نامناسب فعالیتها و بالطبع آن، هزینه توسعه سیاسی و ایجاد پایههای اولیه یک جامعه مدنی در میان بخشهای مختلف فعالین اجتماعی بود، بطوریکه در کمترین زمان ممکنِ بعد از دوم خرداد و در غیاب نهادهای مدنی مستقل و مسئول، نشریات و خبرنگاران در صف اول تبلیغ و آگاهی بخشی و توسعه قرار گرفتند و نتیجتاً، در مقابل رقیبِ قدرتمندِ پر امکانات، که میدان فعالیت فرهنگی را با میدان کارزار و جنگ و فعالین متعهد آن را با خط شکنان دشمن اشتباه گرفته بودند، متحمل هزینههای ناجوانمردانه سنگینی شدند که تا زمان فعلی ادامه دارد، برخوردهایی که با تذکر شروع شد و با بازداشت ادامه پیدا کرد و به زندانهای طویل المدت و شکنجه و انواع و اقسام محرومیتها و حتا قتل** ختم شد، اما چه با ابهت که این قشر سرفراز پا پس نکشیدند.
امروز روز خبرنگار است، روز قشری که سیصد و شصت و پنج روز سال روز آنهاست. به یاد تکتک فعالین این عرصه، از مهدی محمودیان سرفراز تا احمد امویی و ژیلا بنی یعقوب، از زهرا کاظمی که مظلومانه به قتل رسید تا فرد به فرد فعالین این عرصه که به اجبار، ترک یار و دیار کردند و آواره اقصی نقاط دنیا شدند.
* خوش بینم به دوران حسن روحانی. امیدوارم سالهایی مشابه دوران سید را شاهد باشیم، البته با مختصات همین روزها.
** زهرا کاظمی نمونه خبرنگرنی است که به علت فعالیت اطلاع رسانی خود به قتل رسید. غیر از ایشان نامهایی دیگر نیز ذکر شده که اغلبأ قابل تایید است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر