بعد از ششصد روز حصری ظالمانه تر از حبس
انفرادی، بی ارتباط و اطلاع و دیدار‌های محدود، حتا بدون اطمینان از مکان. بعد از
ششصد روز تعلیق، یک روزنه، یک امکان و یک "پیام": سلام مرا به ملت ایران
برسانید. و حسرتی که کماکان گریبانگیر ماست: کسی هست که پیام و درود ملت را به
این شیرمردان بیرسند؟ بگوید که هنوز جایگاه‌شان قلوب ملت است؟ که هنوز منتظر یک
امکانیم تا خیابان‌ها را سبز کنیم و امید را به جامعه بازگردانیم؟ که هنوز بر اصول
ایستاده ایم و منتظریم تا فضا را دوباره به عطر حضور مان بیالاییم؟ کسی هست که به
میر بگوید که هنوز در حسرت تک تک آن‌روز‌هایی هستیم که در کنار ایشان و با ایشان،
دست در کار ساختن فردای ایران بودیم؟ که به میر بگوید که هنوز امیدواریم، مثل روز
اول، به قدرت آن زمان‌هایی که با هم، در کنار هم، جای به جای این کشور را به شور
انداخته بودیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر