مگر فریاد حمایت از میرحسین سر نمیدادیم؟ مگر وعده قیامت کردن ایران نمیدادیم؟

مگر فریاد نمیزدیم که اگر تار مویی از میرحسین کم شود کابوسی برایشان تدارک میبینیم که جهنّم را آرزو کنند؟ مگر در هر تجمع و هر شب شعار، یا حسین‌هایمان را با پسوند میر حسین تقدیم این بزرگمرد نمی‌کردیم؟ اینک آن هنگامه است، اینک آن هنگام است که حاکمیت شکست خورده از خواباندن فریاد اعتراض و هراسان از زنده یافتن آن چیزی که ماه‌ها در شوق کشتنش زندگی‌ میکرد طمع حصر میرحسین و خانم رهنورد و شیخ شجاع مان را کرده، دل‌ در این گمان باطل بسته که با حصر و بند و قطع ارتباط، جنبش را به یکی‌ از دو مسیر مرگ تدریجی‌، یا براندازی خشن بکشانند تا در پناه آن مشروعیت در حال از دست دادن خود را برای برخورد هر چه شدید تر در میان نیروهای حامی‌ کسب کنند.

میرحسین اینک اسیر است، اینک در چارچوب یک خانه اسیر است، در بند کسانی‌ است که منتظر لحظه‌ای هستند تا همه کینه ماه‌های اخیر را بستانند. و اینک هنگامه عمل ماست، هنگامه این است که به حاکمیت نشان دهیم که جنبش تنها در میرحسین خلاصه نمی‌شود، اگرچه ایشان رهبر آن است. که جنبش از خیلی‌ مردان و زنانی تشکیل شده که به هنگامه عمل خود میتوانند میرحسینی باشند که همه حاکمیت را به چالش بکشند. که من دانشجو، من کاسب، من کارمند، من خسته از ظلم و جور این نامردمان، من مذهبی دلشکسته از جفای به اعتقاد، من ایرانی‌ دل‌ آزرده از مشاهده سقوط روز به روز وطنم باید عمل کنم، اینک آن هنگام است. وعده ما یکم اسفند، در تمامی‌ میادین شهر‌های کشورم