جنبش نو پای ما پله به پله در حال ریشه دواندن و مستحکم شدن است و درخت سبز آن قدم به قدم سایه خود را بر ارکان نظام میگسترد، به همان طریقی که ما میخواهیم، نه آنقدر تند که عنان از کف به در آید و دنیا به کام نو کیسه گان شود و نه آنقدر کند که چون شمعی در باد خاموش شود و در پس هیاهو‌ها خاموش و فراموش! نگاهی به سطح خواست‌های مردم و رهبران این جنبش و مقایسه آن با آنچه که در آغاز ما را به خیابان‌ها کشید، که تنها خواست ما در ابتدا و اکنون احترام و تطمیع به آنچه که اراده ملت نامیدیمش بود و به سبب آن گذر کردیم از تک تک مرز‌هایی که روزگاری از نزدیک شدن به آنان هراس داشتیم، تنها به سبب مقاومت در برابر آنچه که ما اراده کرده بودیم. امروز دیگر تنها مخاطب مطالب و خطابه‌ها امثال مرتضوی و فلاحیان نیست که روی سخن ما با خامنه ایست، کسی که سر نخ این عروسکان خیمه شب بازی در دستان او تاب می‌خورد و سرنوشت در قالب اراده سر انگشتان آن تعیین، که هنوز به یاد دارند دوستان روزگاری که مرز خودی و غیر خودی استفاده از کلمه معظم قبل از کلمه مقام رهبری بود که گاها سرنوشت بقا یک نشریه به آن بسته میشد. راهی که موسوی به پشتوانه مردم گشود و ما هراسناک در آن گام گذشتیم اکنون شامل کاروانیست به بزرگی همه ایران، به عظمت همه بزرگ مردانی که هر کدام به قسمی، در قسمتی، به فراخور عقیده از دادن هیچ هزینه‌ای فروگذار نکرده اند، خاتمی، موسوی، حجاریان، افروغ، صفایی فراهانی، تاج زاده که اگر نام خاتمی از زیر بیانیه‌ها حذف شود چه کسی باور میکرد که خاتمی نگارنده آنهاست، که این روحانی مظلوم و محجوب خواهان رفراندوم شود، که اولین بار کلمه کودتای مخملین را فریاد بزند. چه کسی باور میکرد شیخ، کسی که زمانی با رفتارش در قبل تحصن نمایندگان مجلس چنان تخم کینه‌ای در نهاد ما نشاند اکنون به حنجره‌ای تبدیل شده که بی پروا به سبب آنچه که در نظام می‌گذرد به ارکان‌های آن میتازد. دیگر مدتیست که صحبت در مورد حقانیت شخص رهبر از قالب رویا به در آمده، که خامنه‌ای از جایگاه ناظر عیان و مجری رویین تن پشت پرده به بازیگری تبدیل گشته که می‌توان مخاطب یک حزب قرار گیرد و می‌توان به آن تزید. ما پیش میرویم، گام به گام، قدم به قدم، تریبون‌ها جبهه‌هایی که روزگاری ملک اختصاصی حریف بود اکنون صحنه رویارویی ماست، بازی در زمین آنها در جریان است و این نوید بخش پیروزی ماست.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر