خلا محسوس میرحسین و حدیث مرغان بدآهنگی که هویت شان در حمله به میراث موسوی تعریف میشود

جنبش بی رهبر عبارتی بود تا استفاده شود برای انکار نقش میرحسین و خیل فعالین سیاسی که این جنبش بر شانه های آنها شکل گرفت، جنبشی که فداکاری ملتی ان را به پیش برد. اینک کجاییم؟ شعار های مان کجاست؟ میثاق هایی که به مانند محوری ما را دور هم جمع کرده بود: پرهیز از بی اخلاقی های مرسوم دنیای سیاست، خشونت گریزی، قانون مندی، .... .

میرحسین عزیز نیست، مشارکتی‌های موثر یا دربندند، یا در حصر، بچه‌های مجاهدین انقلاب اسلامی نیز به همین قسم، کروبی هم حصر پایش را بریده، نتیجتا این شده وضع جنبش سبز. و چه طنز تلخی‌ است حدیث امروز ساز‌های ناکوکی که سابق بر این فعالین رو به سخره میگرفت و مرغان بدآهنگی که هویت‌شان در کوبیدن آنها تعریف میشد. مدعیانی که با بی‌ اخلاقی چنان مظلومانه اینک با استفاده از غیبت این عزیزان جبهه خود را عوض کرده اند و مدعی میری شده اند که تا دیروز هدف تیر‌هایشان بود.

میرحسین عزیز نیست و ما دلتنگ همان چند خط بیانیه های ماهیانه هستیم که جنبش را پویا و بر مسیر نگاه میداشت. میری که زمانه با اندکی تاخیر صدق رفتار ها و تصمیم هایش را تایید کرد. آخرین امضایش پای یک منشور است و یک تشکل بنام تشکل راه سبز امید، منشور و جبهه ای که باید میثاق های امروز ما بمانند. دو میثاقی که امروز هدف حمله کسانی است که تا دیروز حضور موسوی، حمله کنندگان به خود ایشان بودند.