از بحث تقابل سبز و قرمز مهاجرانی که بگذریم و موضوع جمهوری ایرانی و اسلامی رو موقتا به فراموش خانه ذهن هدایت کنیم و دیگر مسائل اختلاف زای انرژی بر رو ندیده بگیریم میرسیم به کارهایی که باید واسه هفته بعد انجام بدیم। وقت به شدت تنگ است و کار نکرده بسیار। تهران هنوز خوابه، هنوز عطر و هیجان هفته قبل از روز قدس به مشام نمیرسه. کروبی و خاتمی و موسوی سهم خود را انجام دادند و علائم را فرستادند، ۱۳ آبان قطعاً بین ما خواهند بود. امروز صبح هم قوچانی آزاد شد و این یعنی یه خبر خوب و میشه این رو به فال نیک گرفت. بحث موندن در خیابان‌ها هم قوت و شدت گرفته که با توجه به علائم موجود ابدا به نظر نمیرسه که عملی باشه و به زعم بسیاری از دوستان تنها توقعی ناممکن در شرایط فعلی ایجاد می‌کند که ممکن است منجر به سرخوردگی شود، شاید بهتر است بر زمان بر بودن این تغییر دوباره تاکید شود، آنقدر طول بکشد که به همه ما فرصت رشد برای ساختن یک جامعه آزاد از استبداد (چه دینی و چه غیر دینی) بدهد. هدف از استبداد تحدید نوع انسان است، فارغ از دیندار یا غیر دیندار، و برای نیل به این هدف استفاده از هر ابزاری را مجاز میداند که مذهب تنها میتواند یکی از آنها باشد (در آلمان هیتلری نژاد در چین و کوبا و شوروی یک ایدئولوژی نقش تقریبا همسان با مذهب ایجاد کردند). به هر حال، شروع کنیم. شبکه‌های فردی مهمترین ابزار ما هستند و در این حال کم خطر ترین، شب نامه مؤثرترین راه ولی مستلزم پذیرفتن خطر آن. هفته دیگه تهران همه ایران است، چشمان مشتاق همه دنیا و نگران همه تمامیت خواهان خیابان‌های تهران را نظاره می‌کند و بعدا این به معنای فراموش کردن نقش شهرهای دیگه ایران نیست، اصفهان و شیراز و اهواز و تبریز بارها نقش برجسته خود را به نمایش گذارد اند، مشهد کم کم از خواب بیدار میشود و قم نشانه‌هایی از برخواستن را نمایان می‌سازد. همه با هم بر خواهیم خواست، همه با هم نجوا‌هایمان را به فریاد تبدیل خواهیم کرد. این کتاب را همه با هم خواهیم نگاشت، همه با هم برگ برگ آن را ورق خواهیم زد و اثری خلق خواهیم کار که در تاریخ با افتخار ثبت شود. به امید پیروزی.( ضمنا تصویر پوستر از وبلاگ کبک آگاه است گرفته شده است)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر