اولین نیازی که در بدو ورود به ایران نبود آن را احساس کردم رسانه پر نفوذ و موثق است. بی بی سی هنوز نتوانسته جایگاه رادیویی خود را بیابه و پارازیت‌ها و مشکلات داشتن ماهواره مزید بر علت شده که این رسانه هنوز راه درازی در پیش داشته باشه. روزنامه‌ها و دیگر رسانه‌ها به علت مشکلات نظارت و شمشیر توقیف از تبیین ابعاد آنچه میرود عاجزند. صدا و سیما در شهرستانها دارای ضریب نفوذ زیادی است، اخبار، آمار‌ها و گزارش‌های داده شده نه به طور گسترده ولی خزنده افکار مردم را از غیر ممکن و محتمل بودن تقلّب ۱۰ میلیونی متاثر میسازه، غیر از شهر رشت که دیوارها و برخوردهای مردم با دستبند سبز بسته شده به دستم نشان از زنده بودن روح امید در بین مردم داره، بقیه مردم شمال به یک بی حسّی دچارند. جو عمومی در شهر‌های بابل، آمل، ساری ناامید کننده است، باور به کودتا کم کم رنگ باخته و مردم عموما به رای خری اعتقاد پیدا کرده اند. گرگان به سبب جمعیت نا همگون و وجود اقلیت‌های قومیتی و مذهبی کمتر تحت تاثیر تبلیغات حکومت قرار گرفته، با این حال دیوارها سفید بود (نکته جالب اینه که در شب چهارم شعار نویسی، یک سری نوشته جدید دیگه از یک گروه دیگه مشاهده کردم). شهر‌های ترکمن نشین شرق گرگان کماکان به سبب روحیه انزوا طلبی کمتر علاقه‌ای به مشارکت نشان میدهند که در صحبت‌های یومیه بارزا خودش رو نشون میده. مجموعا بعد از چند روز به این نتیجه رسیدم که تبیین ابعاد تقلّب و کودتا بهترین و سودمند‌ترین کار ممکنه، شب نامه بهترین رسانه است که نسبت به شعار نویسی خطر کمتری هم داره، کافیه اتفاقات ۱۰ ساعت قبل از انتخابات تا ۲ روز بعدش روایت بشه، کافیه زجر‌های رفته بازگو بشه، کفایت میکنه. دستبندهای سبز هم باید در بیاد، هیچ خطری کسی رو تهدید نمیکنه، من حتا تو دادگستری هم بازش نکردم، حتا تو گیت ورود و خروج فرودگاه هم حاضر نشدم از دستش بدم و برخورد‌ها جالب بود، مردم اکثرا مثبت برخورد میکردند ولی از استفاده میترسیدند ولی به هر حال روزی چند نفر رو راضی به استفاده می‌کردم. حتا ماموران حراست مکان‌های مختلف هم بعد برخورد نکردند، فقط یک بر تو رشت یه برخوردی صورت گرفت که به جمله به شما چه ربطی داره خاتمه پیدا کرد (جمله‌ای که شدیدا معتقدم استفاده از اون باید گسترش پیدا کنه)
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر