۱۳ آبان روز دیگری است، همانند روزهای دیگری است که در طیّ این ماه‌ها رقم زده ایم،سبز، پر شکوه و یاد آور همه خواهش‌های چندین نسل سر خورده ناموفق در مسیر ایجاد دموکراسی، در راه افرینش جامعه‌ای که در آن آزادی نه به عنوان امتیاز بلکه به مثابه یک حق نگریسته شود. روز نبرد نهایی نیست اگر چنین روزی وجود داشته باشد که هنوز آرزومندیم که با کمترین هزینه این مسیر را بپیماییم. سنگ‌های سرد گورهای جوانان مان ، دیوارهای سیاه زندانهای محاط دوستان دربندمان شهادت میدهند که ما از پا نخواهیم نشست، نخواهیم دست کشید. گام به گام پیش خواهیم رفت، قدم به قدم عقب خواهیم نشاند تا تا آخرین سنگر‌هایشان را هم به نام مردم و آنچه که حق مینامیم پا بگذریم و پس بگیریم آنچه که از ما در این سال‌ها به تاراج رفته؛ حق زیستن در یک جامه آزاد، حق داشتن یک زندگی که در آن بوی گند استبداد جای جای آن را نگرفته باشد و ترس از حکومت بند بند وجودمان را نلرزند، آنگاه است که دین به جایگاه خود بازمیگردد که مدت هاست جای خالی آن را در قلب خود احساس می‌کنم، جایی که به آن تعلق دارد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر