ابطحی در تنهایی‌ خود در حال فراموش شدن است، چه می‌کنیم؟

ابطحی رو فراموش نکنیم، نمی‌فهمم که چرا اینقدر بهش کم پرداخته میشه، نمی‌فهمم که چرا اینقدر ازش کم دفاع میشه و به حقوقش کم بها داده میشه، مگر ابطحی همان نبود که روزگاری که اینترنت سوغات فرنگ و زاییده دنیای مبتذل غرب بود شد نماینده ما در حاکمیت، مگر همان نبود که ترجیح داد به لباس روحانیت با فرهنگ ما رفتار کند، موبایلی دستش بگیره و شکار لحظه کنه، کلماتی‌ و اصطلاحاتی رو به کار اببره که ابدا انتظارش رو نداشتیم و... . شاید به این خاطر باشه که روزی تسلیم اون بازی مسخره شد که کیه که یک بار پاش به حتا ستاد خبری برسه و به ایشان حق نده. هیچ وقت ادعای مجاهد بودن نداشت که ما چنین انتظاری رو در خودمون ایجاد کردیم، صرفا یک مدیر اجرایی بود. نه آزادش کردند و نه حول محورش تبلیغات میکنند که حکایت از مقاومت ابطحی در مقبل خاست‌های بازجویان دارد. احساس می‌کنم در قبل ایشان داریم کم کاری می‌کنیم، باشد که غبار فراموشی از این بزرگ مرد بزداییم و قلم‌ها را در حمایت بچرخانیم