در مهمانی حاج آقا؛ حاشیه‌ای بر سیاست حاکمیت در قبل مخالفین و منتقدین

امروز: دوازده نفر مان را دستگیر مان میکنند: عصبانی‌ میشویم، فریاد می‌زنیم، تهدید می‌کنیم، ستمکار می‌خوانیم و مستبد می‌نامیم. 

فردا دو نفر را آزاد میکنند و به سه نفر مرخصی مشروط میدهند: چشم‌هایمان پر از اشک میشود و مهر حاکمیت اندکی‌ به دل مان می‌نشیند، تشکر می‌کنیم و در مدح خردمندی حکومت مداران می‌نویسیم و می‌سراییم.

پینوشت: یک کتابی‌ هست بنام "در مهمانی حاج آقا"، خاطرات "حبیب الله داوران" و "فرهاد بهبهانی" از دوران بازداشت و بازجویی‌شان و در مورد آقای بهبهانی "اعتراف تلویزیونی". کار ارزشمند آقای بهبهانی این بود که صادقانه و موثر به شرح ماجرا‌‌هایی‌ پرداخت که به شکستن و اعتراف ایشان منتهی‌ شده.

 در بخشی ایشان به رابطه خاصی‌ پرداخت که بین ایشان و بازجویش ایجاد شده بود: با وجود اینکه روزانه آقای بهبهانی به دستور بازجو تعزیر و شکنجه میشد و تحت انواع و اقسام شکنجه‌های روحی‌ و جسمی‌ قرار می‌گرفت، بعد از مدتی‌ و بر اثر لطف‌های ظاهری کوچک و امتیاز‌های ناچیز و فشار سنگین روحی‌ دوران بازجویی، نوعی از علاقه در ایشان نسبت به بازجو ایجاد شده بود، کار به آنجا کشیده بود که وقتی‌ بازجو عصبانی‌ میشد و می‌خواست دوباره دستور شکنجه و تعزیر بدهد، ایشان خود را مقصر قلمداد میکرد و سرزنش میکرد که اسباب ناراحتی‌ حاج آقا را ایجاد کرده، ایمان داشت که تعزیر حقش هست و ایمان داشت که این تعزیر بیشتر از آنکه اسباب زحمت جسمی‌ خودش را ایجاد کند، موجب تالم روحی‌ "حاجی" میشود، کار به آنجا کشیده شده بود که سعی‌ میکرد حتا فراتر از توقعات حاج آقا اعتراف کند تا اسباب شادی و رضایت بیشتر ایشان را فراهم آورد، حالتی که بعد از آزادی از آن با شگفتی یاد می‌کند و بر چگونه ایجاد و دوام آن توضیحی نمی‌یابد. 

یک توضیح در مورد ربط پینوشت و متن: البته هر آزادی و هر مرخصی مبارک است و اسباب خوشحالی‌، ولی‌ بعضی‌ از دوستان بگونه‌ای رفتار میکنند که به حاکمیت اثبات شده این روش آسیب گسترده و التیام موضعی موثر است، از صدقه سر این نوع برخورد، حاکمیت دستاورد‌های بزرگی‌ در زمینه به حصر و حبس و انزوا درآوردن فعالین مخالف و منتقد کسب کرده است، بدون اینکه هزینه سنگینی‌ در پیشگاه افکار عمومی‌ پرداخت کرده باشد. در سطحی بالاتر چنان برخی‌ از دوستان مفتون و شیفته وار از قدم‌های کوچک حاکمیت (که قابل قیاس با هزینه وارد کرده نیستند) تمجید میکنند که انسان خودبخود به قیاس با همین پینوشت و والگی کذایی شکنجه کننده و مورد شکنجه می‌افتاد و این غم‌انگیز است. 

در آن زمین ما حذف می‌شویم

دوست عزیز مان، حمزه غالبی در مطلبی با عنوان "تاریخ مان گذشته" دست به نقد فضای عمل فعلی منتقدان به حکومت پرداخت، عصبانی‌ و دلسوزانه و از سر غیرت، عطف به ماجرای یورش حکومت به همین اندک رسانه‌ها و خبرنگاران باقیمانده دست به نگارش مطلبی زد که انتظار میرود محل بحث زیادی شود. در ادامه و به اختصار، توضیحی بر آن نوشتم، به این امید که تجمیع نظرات به یک نظر واحد و سازنده نهایی منجر شود.

با کلیت نوشته و پیام آن تا حدودی موافقم، با مثال‌ها و مصداق‌ها مخالف: حرف آقای غالبی تا اینجا به نظرِ من درست است که شرایط جدید، سیاست ورزی جدید می‌خواهد، تا اینجا درست است که ما کنشگران سیاسی منتقد به حکومت (که هنوز تا دیروز در حاکمیت پشتیبان و بطور کلی‌ منفعت داشتیم) به نحوی سیاست ورزی میکردیم که شاید بکار امروز مان نیاید، امروزی که رسما به اپوزوسیون مجموعه‌ای تبدیل شده ایم که اولین ماموریت‌اش را نابودی و مخالفت با ما تعریف کرده است، تا اینجایش "میتواند" درست باشد. تا اینجایش که ما نیاز داریم که تغییر روش و رفتار سیاسی دهیم که در این فضای جدید تأثیرگذار و بازدارنده تر بشد درست است (یادمه که آقای کردوانی در بحثی‌ جمله‌ای تامل برانگیز در توصیف ما گفت، گفت شما اصلاح طلبان بلد نیستید در شرایط فعلی زیست موثر داشته باشید، چرا که شما هیچ وقت اپوزوسیون نبوده اید، شما همیشه رانت حکومتی داشتید، چه زمان امام، چه بعد آن. عمل سیاسی شما هم به شدت پرورده شده در آن فضا است، به درد آن زمان می‌خورد). 

ولی‌ با مثال‌های متن مخالفم، معتقد نیستم که مصداق‌های متن مفید باشه، معتقد نیستم که مقابل به مثل ما و توصیه به "حاکمیتی در مقابل حاکمیت" شدن بکار زمینگیر شدن این زورگویان بیانجامد. اصلا معتقدم که اگر ما با رفتار‌های مشابه آنها عمل کنیم، اگر به مانند اونها دست به سیاست وزری بزنیم، چون در آن فضا و در آن نوع رفتار، آنها خبره ترند، و چون آنها ابزار‌های بیشتری دارند و فضای عمل بازتری دارند ما از پیش شکست خورده ایم، حتا بدتر: ما حذف شده ایم. (در شرایط فعلی و با این نحوهٔ تقابل ما شاید بتوان ما را شکست خورده (موقتی) نامید، ولی‌ حذف شده نیستیم. ما حیات داریم، ولی‌ شاید نتوان آن را حیات موثر نامید).

این سیاست "هوی در مقابل های" سیاستی است که قبلا توسط گروه‌های دیگر آزموده شده و شکست‌های مفتضحانه‌ای خورده، حتا آن زمان که حاکمیت به مراتب ضعیف تر از الان بود و مدعیان آن "هوی" ابزار‌های بیشتری برای عمل داشتند. در ضمن اینکه رفتار یک گروه سیاسی باید به هم پیوسته و دارای وحدت باشد، وگرنه باید در وجود و تداوم آن شک کرد: آیا می‌توان مدعی خشونت گریزی شد، می‌توان در باب تقویت جامعه مدنی قلم فرسایی کرد، می‌توان در مقوله لزوم تقویت قانون و قانون مداری  مدعی شد و در همان حال به گوش ماموری که غیر قانونی و با رفتاری غیر معقولانه کشیده‌ای نواخت؟ بگذریم که در همان حال احتمال دو کشیده محکمتر خواهیم خورد (همان امکانات و ابزار عمل)، اصلا این دو نوع رفتار و عمل و ادعا میتواند در آن واحد حضور و بروز داشته باشد؟ به نظر من نمی‌تواند، ادعایش را می‌توان، ولی‌ در عمل نه. 

هجوم نیروهای امنیتی به روزنامه‌های اصلاح طلب: شرق، آرمان، بهار، اعتماد

شامگاه امروز همزمان نیروهای امنیتی به دفاتر روزنامه های اصلاح طلب بهار، اعتماد ، آرمان و شرق هجوم بردند. به گزارش شاهدان عینی ماموران حکم بازداشت تعدادی از روزنامه نگاران را به همراه دارند. با توجه به ضد و نقیض بودن گزارش ها ، اخبار تکمیلی متعاقبا اعلام می شود.

تکمیلی: علیرغم وجود لیست دستگیری هنوز کسی بازداشت و از محل روزنامه‌ها منتقل نشده است. ماموران در محل تحریریه از همه فیلم و عکس می گیرند

تکمیلی: امنیتی تعدادی از روزنامه نگاران را از دیگران جدا کرده اند. هنوز مشخص نیست مرجع برخورد کدام نهاد امنیتی است. ظاهرا مصاحبه‌ها و فعالیت مطبوعاتی روزنامه‌های اصلاح طلب بهانه این برخورد عنوان شده است.

تکمیلی: اخبار تایید نشده حاکیست اسامی جواد دلیری، ساسان آقایی و نسرین تخیری از اعتماد، ریحانه طباطبایی از بهار و صدرا محقق، پوریا عالمی و میرحسین موسوی از شرق و مطهره شفیعی از آرمان در لیست بازداشت ماموران وجود دارد.

تکمیلی: به گفته برخی منابع اکبر منتجبی از نشریه آسمان نیز بازداشت شده است و ماموران در مراجعه به دفتر نشریه از حسین یاغچی و مهدی یزدانی خرم نیز سراغ می گرفته اند.